Ashton Brothers

Ashton brothers: Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde Oudejans Voorstelling: Enfants Terribles, Zaantheater, 12 Maart 2016 (Zaterdag)

Ik zie voorwerpen op het podium waarvan ik niet zeker weet wat het zijn. Als de show begint komen er mensen het podium op, en de show begint. Ik heb geen idee wat er gaat gebeuren en of ik het leuk zal vinden, maar ik ben benieuwd. De lichten focussen op de karakters en de show begint.

In de voorstelling zitten meerdere korte verhaaltjes, die af en toe deels vervolgd worden. Er zijn bepaalde karakters die je terug ziet komen en steeds hebben ze iets nieuws om te laten zien. Er zitten verhaaltjes in met diepere mening en verhalen erachter, terwijl er ook stukjes zijn die nergens op lijken te slaan. De combinatie maakt een leuke en inspirerende show, waar ik erg van genoten heb. Bepaalde karakters kwamen steeds terug; bijvoorbeeld een clown in een scootmobiel en twee dansenden skeletten, die ervoor zorgen dat de voorstelling onvergetelijk wordt.

Je wordt niet aangekeken of aangesproken, maar toch zorgen de karakters voor dat je er helemaal in zit. Het beeldmateriaal is zo bijzonder dat het geluid er bijna van wegviel. Er werd in de hele voorstelling niet gepraat, wat het een artistiek en kalmerend gevoel geeft. Mijn favoriete karakter was de clown in de scootmobiel, maar de karakters met de vogelschedelmaskers waren voor mij het meest inspirerend. Het gebruik van materiaal vond ik goed gedaan en leuk om te zien.

Nadat de show is afgelopen denk ik bij mijzelf “Dat was de moeite waard”. Ik bezoek niet veel voorstellingen, maar ik ben blij deze gezien te hebben. Ik vond het creatief, inspirerend en komisch. De individuele stukjes waren niet te kort en hadden allemaal iets speciaals, iets onvergetelijks. Ik vond deze show hartstikke leuk en zou zeker naar een vervolg show gaan.